Claudia de Breij schreef een biografie over onze kroonprinses. Hierin valt van alles te lezen over Amalia, vele onderwerpen komen aan bod.
Ook zijn er een aantal uitspraken van onze kroonprinses te lezen over het geloof en een aantal van deze uitspraken vallen bij een grote groep mensen niet in goede aarde.
Claudia en Amalie hebben veel tijd samen door gebracht dit om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de prinses. Het geloof werd ook besproken.
“Ik heb niet zo’n mannetje in de wolken,” zei Amalia onder andere. “Het is meer een gevoel dan een bestaand iets. Een lichtpunt.
Ik ben echt niet de meest gelovige persoon, maar heb wel het gevoel dat er iets overkoepelends is dat ik voor het gemak God noem. Maar ik kan er geen naam aan geven en ik heb die behoefte ook niet.”
De manier waarop Amalia over God ‘als een mannetje in de wolken’ vinden een grote groep gelovige mensen respectloos.
Deze groep vindt het schijnheilig dat Amalia wel altijd met Pasen en kerst naar de kerk gaat, maar verder nergens in gelooft.
Amalia vertelt in het boek van Claudia de Breij ook over een vriendinnetje had dat haar dusdanig ‘claimde’ dat haar ouders besloten in te grijpen.
Het desbetreffende vriendinnetje wilde alleen maar met Amalia spelen en zat bij haar op de basisschool. ‘En ik had niet door dat ik eigenlijk een beetje geclaimd werd.’
Amalia’s ouders vonden dit te ver gaan en besloten in te grijpen. Ze spraken af met de ouders van het meisje en legden uit dat Amalia met meer vriendinnetjes wilden spelen en raadpleegden zelfs een kinderpsycholoog.
In het boek laat ze weten dat die stap vervelende gevolgen had. ‘Toen ineens sprak ze niet meer met mij. Ze lachte niet meer om mijn grappen.
Ik herinner me dat er toen een rage was met knikkeren, met van die grote bonken. En ik zie me daar nog mee staan. Ineens was ik alleen. Het heeft me echt pijn gedaan. Ik heb me lang in slaap gehuild.’
